Yoko Ogawa
Mijn zoon en ik noemden hem de professor. En de professor noemde mijn zoon Wortel.
Omdat hij vond dat zijn hoofd zo plat was als het wortelteken.
“Nou, volgens mij zit daar een pienter stel hersens in”, zei de professor terwijl hij door mijn zoons haar woelde zonder er acht op te slaan dat het helemaal door de war raakte. “Met dit teken kun je zelfs oneindige getallen weergeven, en getallen die met het oog niet waarneembaar zijn”. Met zijn wijsvinger tekende hij het symbool in de dikke laag stof op zijn bureau.
(Vertaling: Elbrich Fennema)
Via een uitzendbureau wordt een vrouw als huishoudster tewerkgesteld bij een briljante wiskundige. Deze man, de professor, heeft in 1975 een auto-ongeluk gehad waarbij hij een hersenbeschadiging heeft opgelopen. Hij moet daardoor leven met een korte termijngeheugen va n maar 80 minuten. Dat betekent dat de professor en de huishoudster elke ochtend weer met elkaar moeten kennismaken. Toch bloeit er langzaamaan een mooie relatie op tussen hen op, de huishoudster en haar zoon raken steeds meer op de professor gesteld. Hij helpt haar zoontje met huiswerk en ze delen een voorliefde voor honkbal, al herinnert de professor zich alleen de wedstrijden va n vóór 1975.
Het is de liefde voor getallen die dit boek speciaal maakt. De professor ziet overal wiskundige raadsels in: de schoenmaat va n de huishoudster, haar verjaardag, haar telefoonnummer.
Dit boek is met veel oog voor detail geschreven en heel mooi va n taal en sfeer.
Het is één va n de mooiste boeken die ik de laatste tijd heb gelezen, en niet alleen voor beta’s.
