Franny hield even haar adem in maar bleef de hoorn tegen haar oor houden. Het verbreken van de verbinding werd natuurlijk gevolgd door een zoemtoon. Ze scheen deze uitzonderlijk mooi te vinden om naar te luisteren, enigszins of het de best mogelijke vervanging was voor de oerstilte zelf. Maar ze scheen ook te weten wanneer ze moest ophouden met luisteren, alsof al het vele of weinige wat er aan wijsheid in de wereld is haar plotseling was geopenbaard. Toen ze de hoorn had neergelegd scheen ze ook precies te weten wat ze vervolgens moest doen. Ze ruimde de rookspullen weg, vouwde toen de katoenen sprei van het bed waar ze op had gezeten terug, trok haar slippers uit en kroop in het bed. Een paar minuten lang, voordat ze in een diepe en droomloze slaap viel, bleef ze gewoon rustig liggen en glimlachte naar het plafond.
Uit:
Franny en Zooey
J.D. Salinger
Vertaling: Johan Hos
Gezien:
Till the fat lady sings door
Toneelgroep Oostpool
Heel mooie bewerking van
Franny en Zooey.
Intens en ontroerend; én prachtig spel van de acteurs: Sanne den Hartogh en Maria Kraakman. De dialogen van Salinger komen helemaal tot hun recht en de grote levensvragen worden diepzinnig en tegelijkertijd met een lichte toets aan de orde gesteld.
Ze spelen nog tot 16 maart, een aanrader!
