"Ik stond daar met mijn blote voeten in het warme gras en voelde me onmetelijk bedroefd. Opeens voelde ik me bedroefd om al ons mensen bij elkaar, alsof ik plotseling hemelwaarts was getransporteerd en als een soort alwetende verteller in een negentiende-eeuwse roman neerkeek op het schouwspel van de mensheid met al haar gebreken, en ik wenste dat de dingen anders konden zijn, niet heel anders, maar anders genoeg om enkelen van ons af en toe wat pijn te besparen. Een bescheiden wens, niet? Niet een of ander utopisch droombeeld, maar de wens van een geestelijk gezonde vertelster die haar grijsdoorstreepte rode hoofd schudt en diep treurt, treurt omdat het goed is om te treuren over de eindeloze herhaling van kwaadaardigheden en geweld en kleingeestigheid en leed. En dus treurde ik...."
Uit de nieuwe roman van Siri Hustvedt: Zomer zonder mannen, over meisjes en vrouwen, over ouder worden en over de liefde en het huwelijk.
Vertaling: Caroline Meijer en Saskia van der Lingen
