Ansichtkaart Stenen
Loslaten
Ouders laten hun kinderen zelden los. Dus laten kinderen hen
los. Ze gaan door. Ze trekken verder. De momenten die hen vroeger vormden – een
moederlijke goedkeuring, een instemmend vaderlijk knikje – worden overschreven
door momenten van hun eigen prestaties. Pas veel later, als de huid zakt en het
hart verzwakt, beginnen kinderen te begrijpen: al hun verhalen en prestaties
bevinden zich boven op de verhalen van hun ouders, als stenen op stenen, onder
de wateren van hun leven.
- Mitch Albom -
