Alweer iets heel moois uit Zuid-Korea: Poetry van Chang-dong lee. En alweer is één van de thema's de bijna onoverbrugbare afstand tussen de generaties.
66 Is Mija en ze heeft net te horen gekregen dat ze Alzheimer heeft. Ze besluit iets te gaan doen wat ze misschien haar hele leven al gewild heeft: een poëziecursus volgen. Met haar opschrijfboekje probeert ze de schoonheid in de wereld om haar heen onder woorden te brengen, schoonheid die ze eerst vooral zoekt in de natuur.
Ondertussen heeft zich een drama afgespeeld: een meisje van de school van haar kleinzoon die zij grootbrengt, heeft zelfmoord gepleegd en uit haar dagboek blijkt dat ze dat doet nadat ze verkracht is door een groep van 6 scholieren, waaronder de kleinzoon van Mija. De ouders van de andere leerlingen willen proberen aangifte te voorkomen door de moeder van het meisje een groot geldbedrag te geven.
En zo ziet Mija zich in een in alle opzichten onmogelijke situatie geplaatst. Pijnlijk is het gebrek aan contact, aan communicatie tussen de betrokkenen. Misschien voor onze Westerse ogen versterkt door het cultuurverschil met de Koreaanse cultuur waarin de dingen waarschijnlijk minder direct gezegd worden, maar dat maakt het juist schrijnender.
Pijnlijk is het gedrag van de kleinzoon die botweg de zorg van zijn grootmoeder als vanzelfsprekend accepteert.
Schuld en boete en poëzie!
In de ruim 2 uur dat de film duurt zien we hoe Mija uitstijgt boven het dilemma waar ze ongewild in terecht is gekomen en hoe ze uiteindelijk haar eigen gedicht vindt.
Héél erg mooi!
