Jón Kalman Stefánsson
Sommige woorden zijn geweerkogels, andere vioolklanken. Sommige kunnen het ijs rond het hart smelten en je kunt zelfs woorden als reddingswerkers eropuit sturen als de dagen wreed zijn en wij misschien levend noch dood. Daarentegen zijn woorden ook amper ergens goed voor en wij verdwalen en creperen van de ontberingen op de hoogvlakte van het leven als we niet anders dan een kroontjespen hebben om ons aan vast te houden.
Twee IJslandse vrienden met een voorliefde voor literatuur gaan vissen op zee. Uit enthousiasme voor John Milton's gedicht 'Paradise Lost' rent één van de twee, Bardur, nog even terug naar de visserspost om twee regels van dit gedicht uit zijn hoofd te leren om ze te kunnen citeren aan zijn vriend.
Daarbij vergeet hij zijn anorak mee te nemen en dat wordt hem fataal. Eenmaal op zee breekt er een ijskoude storm op; Bardur raakt nat en onderkoeld en zijn vriend moet machteloos toezien hoe Bardur in zijn armen sterft.
Ik was onder de indruk van deze roman, met heldere karakterbeschrijvingen van de personages. Ook de hoofdstukken lopen erg mooi in elkaar over.
Vertaling: Marcel Otten
