Met een mond vol tanden
en een kloppend hart...
hoe jou te vertellen
dat ik vandaag het duinpad koos
en mijzelf al wandelend
verdwenen scheen
niet langer keek maar weggekeken werd
door helm en hei, ingehaald door
de weg die ik eerst wilde gaan
Uren bleef ik op een zandkorrel staan
bracht daarna alles wat ik overhad
naar een plek die ik nu vergeten ben
Liep ik of lag ik stil
was het de wind op mijn voorhoofd
of de herinnering aan jouw hand?
Hoe je te vertellen
toen ik thuiskwam
met een mond vol tanden
en een kloppend hart en jij mij
nog steeds herkende.
Bernlef (1937-2012)
uit: Voorgoed
Gedichten 1960-2010
