Een fijn vakantieboek voor wie van niet al te spannend en/of gruwelijk houdt: Dinsdag is voorbij. Op de plot is misschien hier en daar nog wel wat af te dingen maar dat wordt goed gemaakt door het weerbarstige en compromisloze karakter van Frieda Klein, de psychoanalytica die - tegenstribbelend - ingezet wordt om een moord op te lossen.
Eén van de leuke dingen die zij doet is lopen, lopen door Londen. 's Nachts als ze niet kan slapen bijvoorbeeld, maar ook overdag waarbij ze en passant ook nog veel van de geschiedenis van de stad blijkt te weten, zoals in onderstaand fragment, waarin ze over een bijzondere wandeling vertelt die de loop van een verdwenen (dat wil zeggen ondergronds gegane) zij-arm van de Theems volgt.
'Al toen ik klein was,' zei ze, 'had ik de fantasie dat ik onzicht-
baar was. En dan bedoel ik niet af en toe, maar voortdurend, en ik
bedoel ook écht onzichtbaar. Maar dat blijkt niet het geval te
zijn, dus in principe heb ik zo'n gevoel alsof ik naar het markt-
plein ben gesleept en gevild ben, en vervolgens ingesmeerd met
zout en zwavelzuur.'
'Maar je komt er wel overheen.'
'Ik ben er al overheen.'
'En waar zijn we dan nu?'
'De rivier stroomt waarschijnlijk door die vijver.'
'Waarschijnlijk?'
'Het is moeilijk na te gaan. Dan lopen we het park uit en door
Baker Street.'
'Langs Madame Tussaud's.'
'Juist.'
'Is dat een bezoekje waard?'
'Ik ben er nog nooit binnen geweest.'
'Echt niet? Wel in de Tower?'
'Nee,' zei Frieda.
'Ik ben er als kind geweest.'
'Was het wat?'
'Ik heb er eigenlijk geen herinnering aan,' zei hij. 'Waar zijn we
nu?'
Uit: Dinsdag is voorbij - Een Frieda Klein Thriller
Nicci French
