Sarah Hall
vertaler: Wim Scherpenisse
Wees niet bang, liefste,
ooit treffen we elkaar
in velden vol hyacinten
in de avondschemer-
Want weet je, liever
één enkel uur doorgebracht
in het diepblauw van die bloempjes
dan eeuwig leven
in een koude hemel.
- uit 'Speirin' van Katleen Jamie (motto van het besproken boek)
Wat een schitterende verhalen staan er in deze bundel! Een beetje donker, broeierig soms, zijn ze de 7 verhalen in De prachtige onverschilligheid; de hoofdpersonages, vrouwen, zijn overlevers in een prachtige maar ook wrede en uiteindelijk onverschillige wereld.
In het laatste verhaal Vuotjärvi is een jong stel op vakantie in Finland en verblijft in een klein houten huisje aan één van de vele meren van het land en hoewel het allemaal heel onschuldig lijkt weet de schrijfster toch heel subtiel een onrustig gevoel op te wekken. Kleine signalen waar je bijna overheen leest: de vakantielectuur bijvoorbeeld: een boek over de mogelijkheid dat de mensheid binnen 100 jaar is uitgestorven, of een opmerking over de Finnen, over hun ondoorgrondelijke taal en de veronderstelling dat zij wél zijn toegerust om te overleven in deze uitgestrekte eenzaamheid.
Wat doen die mensen daar, zijn ze wel toegerust voor een vakantie op die eenzame plek, en wat doen wij hier eigenlijk op deze aardbol in het onmetelijke, onverschillige heelal?
