Jeffrey Eugenides
Mitchell was zich volledig bewust van zijn vreemde gedrag. Maar het maakte niets uit omdat er niemand in de buurt was om het op te merken. In de geur van kaarsvet zat hij zo stil mogelijk met zijn ogen dicht in harde kerkbanken en stelde zich open voor ieder mogelijk opperwezen dat in hem geïnteresseerd zou kunnen zijn. Misschien was er wel niets. Maar hoe kon je daar ooit achter komen als je geen signaal uitzond? Dat is wat Mitchell deed: hij zond een signaal uit naar het hoofdkantoor.'
Er zit een sticker op de kaft van dit boek: 'voor de liefhebber van Jonathan Franzen'.
Wat overeenkomt is de combinatie van onbarmhartige precisie en mededogen die de schrijver aan de dag legt om het doen en laten van zijn personages te beschrijven. Het hield mijn aandacht vast, ook al vroeg het eerste gedeelte van het boek wel wat doorzettingsvermogen. Hij beschrijft dan het Amerikaanse academische wereldje in de jaren '80 waarbij je soms door de vele namen en het abstract geklets van studenten en docenten heen moet ploeteren. Maar als je dat gedaan hebt kom je terecht in een boeiende beschrijving van drie jonge mensen die hun weg zoeken in het zin geven aan liefde, relaties, religie, werk, ziekte...
