Sylvia Plath
Het was een merkwaardige, snikhete zomer, de zomer dat ze de Rosenbergs elektrocuteerden, en ik was in New York en wist niet wat ik er deed.
Een openingszin die je meteen het verhaal in sleurt van deze klassieker van Sylvia Plath.
Hoofdpersoon Esther Greenwood loopt in deze gedenkwaardige zomer in de jaren vijftig een maand stage bij een beroemd modetijdschrift.
Kijk toch eens wat er allemaal kan in dit land, zouden ze zeggen. Zo'n meisje woont negentien jaar ergens in een uithoek, te arm om een abonnement op een tijdschrift te nemen, en dan ineens krijgt ze een beurs zodat ze kan studeren, ze wint een prijs hier en een prijs daar en ten slotte heeft ze heel New York aan het lijntje alsof het haar schoothondje is.
Alleen had ik helemaal niets aan het lijntje, ik had mezelf niet eens in de hand. Ik pendelde maar heen en weer van mijn hotel naar mijn werk en naar feestjes en van feestjes naar mijn hotel en terug naar mijn werk als een willoze trolleybus. Ik had natuurlijk verrukt moeten zijn, zoals de meeste andere meisjes, maar ik kreeg geen enkele reactie uit mezelf. Ik voelde me heel sereen en heel leeg, zoals het oog van een tornado zich moet voelen, traag voortbewegend in het middelpunt van de heisa rondom.
Als argeloze lezer lees je misschien lichtvaardig over deze eerste alinea's heen, maar als je het boek uit hebt gelezen en nog een keer het eerste hoofdstuk leest word je getroffen door de scherpe, heldere, meedogenloze formuleringen die vooruit wijzen naar de gebeurtenissen die zullen volgen.
Zoals Virginia Woolf haar ervaringen met psychisch lijden verwoordde in Mrs. Dalloway , zo heeft Sylvia Plath, naar ik aanneem voor dit boek uit haar eigen ervaringen geput. Vreselijk, en niet te benijden maar wat levert het een mooi boek op.
